Των ποιημάτων μου οι φωνές πια δε με τρέφουν,
αλλά οι ώρες της πολύκροτης σιγής
που απ’ τα παράθυρά τους μέσα γνέφουν,
με κρύα δάχτυλα, οι εγκλωβισμένοι όλης της γης.
Στον ουρανό τους μέσα κατοικεί μπλε πόνος
που με ποτίζει, καθώς βρέχει, και μεθώ.
Μες στον παράδεισό μου, πού ‘μαι μόνος,
ή μες στην κόλασή τους σαν βρεθώ,
μ’ αίμα και θειάφι για πιστή μου συντροφιά,
τα ουρλιαχτά τους με τρυπάνε σαν καρφιά.
Κι απ’ τα παράθυρά τους, καθώς γνέφουν,
οι απεγνωσμένες τους φωνές με τρέφουν!…
cover: Nek
Editor: Bartzoulianos
Poet: Costas Markou