Πρωτοεμφανίστηκα στην ανθολογία 16 Νέοι Έλληνες Ποιητές το 1997 στις Ποιητικές Τρίτες στο θέατρο της οδού Κεφαλληνίας με κριτική επιτροπή: Ζέφη Δαράκη, Κώστας Γ. Παπαγεωργίου, Αλέξης Σταμάτης, Σπύρος Τσακνιάς, Βαγγέλης Χατζηβασιλείου δίνοντάς μας βήμα στην «απούσα αληθινή ζωή» που πασχίζει η ποίηση τής οποίας το ήθος καλείται να σεβαστεί ο αναγνώστης. Δυστυχώς ή ευτυχώς, μη διασκεδάζοντας –συμπάσχοντας, ναι, καθώς η γενιά αυτή δεν θέλει να είναι «έξυπνη», θέλει να είναι αληθινή.
Από τις παρατηρήσεις της επιτροπής, «η ποίηση των νέων που επιλέχθηκαν μας δίνει την αίσθηση μιας κατακερματισμένης ψυχικής κατάστασης με ιδιαίτερη απόγνωση, καθώς παρ’ όλη της την διανοητικότητα μοιάζει βαθιά βιωματική. Έτσι αναλαμβάνοντας την ευθύνη και το κόστος που αυτή επισωρεύει, προχωρώντας πάνω στα χνάρια μιας αληθινής οδύνης, αποτυπώνει με δραματική αθωότητα και συχνά θαυμάσια ποιητική γραφή, αυτή τη μοίρα, μιας καινούριας ποιητικής γραφής που επιφυλάσσει στον αναγνώστη την έκπληξη παρακάμπτοντας πολύ συχνά την παράδοση».
