αναζητώ την ατμόσφαιρα των υλικών μου πάνω σε σκαλοπάτια του σύμπαντος
που σε φθάνουν ακόμη και όταν δεν υφίστασαι, ακόμη και όταν αόρατη
με κυριεύεις με συναισθήματα και αχόρταγα σπλάχνα, ας είναι γερνάω
και αυτό ακόμη βαθύτερα κι όταν εκείνη που μου τραγουδά ηφαίστεια αναδύεται
μια εύστροφη κίνηση φέρνει το ακουστικό του τηλεφώνου στα χέρια μου,
έτσι βλέπω ευκρινή αινίγματα που δεν μπορώ να λύσω.
η φωνή σου ηχεί σαν αφαιρετικό οξυγόνο ενός μοβ κυκλάμινου και πάντα περιμένω
το καλοκαίρι στο επόμενο σημειωτόν.
κανείς κανενός και εάν μου ανήκει ο αδάμαντας χειμώνας …
Ασημίνα Αντ. Χασάνδρα