υπερβαίνοντας κάθε τόσο την λογική το επίρρημα που καθόσον αναλύεται και παρακολουθεί τα βήματα και δάχτυλα πλόες, είναι -αμφίδρομα κατ’ οίκον. τουναντίον η ίδια πηγή αστροφεγγιάς που να ενδιαφέρει, η έλξη σ’ αυτά που σου επιστρέφει η ολίγον άλλη γλώσσα δυναμώνει την αυθεντικότητα και την ανεμπόδιστη ύπαρξη της ποίησης στο βλέμμα.ωστόσο επίκαιρη η ικανότητα να μπαινοβγαίνουμε στο λευκό του υπερβατικού και η αξία της άγνωστης λέξης σ΄όλα αυτά που η σκέψη τραγουδά. η συγγραφική δραστηριότητα θα έφτανε παραγωγικά να μας αναζητά ερήμην. το κορίτσι που κρύβει το σώμα του στο δάσος απαγγέλοντας αρχές φθινοπώρου και ο αγέρας του σκοταδιού άπλετα που το ονομάζουμε ακραία σεληνόφως υπό της μελλούσης λάθρας ξεχασμένης μαγείας και το να κρατώ ένα μικρό λουλούδι ανεπίδοτο σμπαραλιασμένο μου δίνει στα δόντια τη γεύση λεμονιού και το χρονικό μου φορτίο επικαλείται ένα εγκόσμιο νεανικό σώμα να κείται αμήχανο. πέραν!
Ασημίνα Αντ. Χασάνδρα